Gelukkig zijn ze.
Zij aan zij
Ze bouwen langzaam een toekomst op zonder mij.
Bijna verstoten

Bang ben ik om alleen achter te blijven, moe ben ik door steeds naar hun aandacht te moeten vragen. Zij gaan door ik blijf achter.
Eenzaamheid vreet aan mij.
Chocolade eten helpt al lang niet meer.
Ik voel me als een regendruppel die zich steeds meer en meer verwijderd van de grijze wolk, ik kan net zolang vallen tot ik de natte maar vooral koude grond voel, maar voorlopig drup ik nog wel even door.


Drup
Drup
Drup
Pats!