Een kusje en de pijn is weg.

Eenzaamheid knaagt aan me. Bang om vergeten te worden, bang om niet leuk gevonden te worden. Te koppig om hulp te vragen. Ik kan het wel, ik wel.

Een kusje en de pijn is weg. Als klein meisje heeft het zo vaak geholpen. Of dacht ik enkel dat het hielp?
Nee, het hielp echt.
Waarom wilt het nu dan niet meer lukken? Ook al is er niemand meer die de pijn weg kan kussen. Die de pijn weg wilt kussen.

Ik voel me alsof ik aan het wachten ben om ten dans gevraagd te worden maar nooit gevraagd word. Nooit ik altijd een ander.

Ik voel me leeg ik ben leeg, ik voel me lelijk ik ben lelijk. Wat je voelt dat ben je en wat je bent dat voel je. Toch?

Ik voel me alsof ik in een volle zaal sta te schreeuwen maar niemand om kijkt. Niemand let op me. Nooit gedaan.

Ik voel me alsof niemand luistert naar wat ik vertel écht vertel. Hebben ze nooit gedaan.

Een kusje en de pijn is weg.