Van papa naar vader.

Toen ik een kind was deden we veel samen we gingen samen fietsen, zwemmen, pretparken bezoeken, naar de zee,...

We gingen ook soms naar de speeltuin verstoppertje spelen.
Papa waar ben je?

Met het ouder worden is het veranderd is 'onze' band veranderd is hij veranderd en ben ik veranderd. Nooit meer zal ik dat kleine meisje zijn waar hij mee ging spelen. Nooit meer zal hij trots zijn op mij, geen enkele keer zal ik goed genoeg zijn. Dat is ons lot geworden, dat hoort gewoon zo al mag het zo niet horen.

Soms verlang ik terug naar toen. Ook al besef ik dat het nooit meer wordt zoals toen.

Mijn papa of beter gezegd mijn vader zal me nooit aanvaarden hoe ik ben. Veranderen kan ik niet terug keren naar toen ook niet dus asjeblieft laat me zijn wie ik ben ook al had je het anders gehoopt en verwacht. De woorden komen nooit over mijn lippen als ik bij hem ben. Ergens weet hij het wel zonder dat ik het gezegd heb en toch ben ik bang, bang om het onuitspreekbare uit te spreken.

Maar ik blijf toch jouw dochter. Soms zou ik je willen smeken om me graag te zien om me nog even vast te houden zoals toen. Wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom zie ik steeds je verwijtende ogen naar me kijken? Soms vertellen je ogen iets anders dan je mond soms ben je vriendelijk en durf ik niet in je ogen te kijken want ik weet dat daar het verwijt ligt. Waarom?

Ik weet dat ik niet perfect ben maar dat is niemand. Waarom wil jij mijn fouten niet aanvaarden?


Papa asjeblieft. Zie me gewoon graag.